Türkiyədə “Hürriyyət” qəzetinin “Altın Kələbək ödülləri” adlı nüfuzlu bir layihəsi var. 50 ildir ki, hər il layihə çərçivəsində səsvermə ilə (xalq və jüri tərəfindən) televiziya, musiqi və kino dünyasının ən istedadlı, ən usta nümayəndələrinə müxtəlif kateqoriyalar üzrə mükafatlar verilir.
Mükafatlandırma mərasimini hər il diqqətlə izləyirəm. Siz də izləmisinizsə, qəbul edərsiniz ki, bu, sıradan, sadə bir ödül törəni deyil, sözün həqiqi mənasında çox uğurlu, çox maraqlı və çox prestijli bir təqdimat, mərasim, mükafatlandırmadan da ötə bir şoudur. Tamaşaçını yormur, bezdirmir, darıxdırmır. Beş saatdan artıq davam edən mərasimi zövqlə, həyəcanla izləyirsən. Və hər il hər yeni ödülvermə törəni dopdolu olur, daha da təkmilləşir, mükəmməlləşir. Həm göz, həm könül oxşayır.
Gülürsən - çox içdən və səviyyəli yumor, satira dolu mükalimələrə, aparıcılarla sənətçilərin “nöqtə atışı” zarafatlarına, zalla ləzzətli təmasa - pozitiv enerji paylaşımına.
Təsirlənirsən - son dərəcə səmimiyyətə, doğmalığa və duyğusallığa, həssaslığa, minnət və minnətdarlıq izharına.
Hətta kövrəlirsən; hətta ağlayırsan!
Türk sənətçisinin nəbzini hiss edirsən!
Onların Vətən və dövlət sevgisinə, insana sayğısına, ədalət və ləyaqət anlayışına, Atatürk sevdasına, ehtiramına və bağlılığına, əzilən, şiddət görən, öldürülən qadına münasibətə, qız uşaqlarının təhsildən yayındırılmasını gözəl hekayələrlə çatdırma çabalarına heyran qalırsan, heyrətlənirsən. Müharibələrin bitməsinə, təkcə türk coğrafiyasında deyil, bütün dünyada sülhə və əminamanlığa dair o qədər gözəl və ürəyin dərinliyindən gələn mesajlar verirlər ki, sanki qarşındakı səhnədən, efirdən, ekrandan tanıdığın sənətçilər deyil, qocaman, dünyagörmüş müəllimdir, pedaqoqdur, alimdir, akademikdir, ruhanidir, mürşiddir, həkimdir, yaraları sarıyan, sağaldan həkimdir.
8-9 yaşlı uşaqlar – türk seriallarından tanıdığımız fidanlar necə ağıllı danışırlar, necə gözəl özlərini ifadə edirlər, sanki 9 yox, 90 yaşındadırlar. Aktyorlar, aktrisalar, müğənnilər, TV aparıcıları dərin düşüncələri ilə adamı təəccübləndirirlər.
Bəlkə ssenaridir, bəlkə bu çıxışlar öncədən yazılıb?
Qətiyyən elə deyil. Heç bir ssenari, heç bir ifa, heç bir öncədən hazırlanan çıxış bu qədər mükəmməl ola bilməz. Mükəmməl olsa da, bu qədər səmimi ola, titrəşim yarada bilməz. Hər şey ani, bədahətən, öncədən planlaşdırmadan, xüsusi hazırlıqsız baş verir. Səhnəyə çağırılan hər bir məşhur içindən, qəlbindən keçənləri dilə gətirir, özü də o qədər gözəl dilə gətirir ki, baxanı, dinləyəni dəlib keçir, təsirləndirir, kövrəldir, bu zərif və həzin toxunuşlar insana insan olduğunu, zombiləşməmiş, robotlaşmamış, kompüterləşməmiş bir dünyanın hələ də var olduğunu xatırladır...
Hər dəfə “Altın Kələbək ödülləri”ni izləyərkən bu barədə uzun-uzadı düşünürəm, bu dəfə həm də bölüşmək istəyirəm: niyə türk insanı, Türkiyə vətəndaşları özlərini bu qədər gözəl ifadə edə bilirlər? Nədir səbəb, sirr bu özünüifadənin, ruhatoxunmanın hansı məqamında, zərrəsində gizlənib? Sokrat necə deyirdi, “danış, səni tanıyım”, “danış, səni görüm”. Danışan türk, türkiyəli insan necə əzəmətli, müvazinətli və özünə güvənli görünür, özünə necə rəğbət qazandırır! Özü ilə necə baharı, Günəşi gətirir. Özü də bu təkcə ali təhsillilərə aid deyil. Hətta taksi sürücüləri də elə şövqlə, elə səlis söhbətlər edirlər ki, laqeyd qala bilmirsən.
