Məsələ həm də ondadır ki, DÇ-nin açılışı olacaq 10 noyabr Zəfər Gününə görə Xankəndində düzənləcəcək hərbi yürüşdən cəmi iki gün sonraya təsadüf edəcək. Təsəvvür edin, İrəvanda, idman zalında o vaxt - noyabrın 10-da anti-Türk isteriyası hansı həddə olacaq. Bayraq yandırar, hələ o tərəfə də keçər bu anormal tayfa...
Ümumiyyətlə, öz qonşuları ilə dinc-birgə yaşayışın elementar normalarını hələ də qavraya bilməyən, az qala bütün qapıbir qonşulara ərazi iddiası ilə yaşayan, bunu hətta konstitusiyasında təsbit edib beynəlxalq hüquqa meydan oxuyan bir terrorçu ölkəyə hansı haqla dünya çempionatları təşkil eləmək şansı tanınır? Diqqət edin, Ukraynaya təcavüzə görə Rusiya bütün mötəbər yarışlardan kənarlaşdırıldı, belə yarışların onun ərazisində keçirilməsi yasaqlandı.
Doğru və məntiqli. O zaman yenə sual: Ermənistanın Rusiyadan nəyi əskikdir? Deyilə bilər ki, o, artıq işğalçı ölkə deyil, sayılmır. Sayılmır. Ancaq əvvəla, o, Azərbaycan torpaqlarından öz xoşu iləmi çıxıb?
İkincisi, Ermənistanın konstitusiyası necə olsun bəs? Belə çıxır, bu ölkə fürsət gözləyir ki, toparlanıb təzədən öz qonşusuna hücum eləsin. Əgər belə niyyəti yoxsa, nədən ermənilər öz konstitusiyalarını üzv olduqları BMT-nin Nizamnaməsinə, beynəlxalq hüquq normalarına uyğunlaşdırmaq istəmirlər, üç ildir Azərbaycanla sülh müqaviləsindən qaçırlar?
Nəhayət, daha bir kontr-arqument: bu ilin aprelində İrəvanda ağır atletika üzrə Avropa Çempionatının açılışında dünyanın və Nikol Paşinaynın gözü önündə bayrağımıza od vuruldu. Amma Azərbaycan həmin şərəfsizə qarşı cinayət işi açıb axtarışa versə də, Ermənistanda ona “gözün üstdə qaşın var” deyən belə tapılmadı. Əksinə, erməni toplumu 1-2 nəfər istisna olmaqla onu “qəhrəman”a çevirdi.
Kim zəmanət verə bilər ki, eyni vandalizm və vəhşilik aktı təkrarlanmayacaq – üstəlik, bu dəfə həm də Türkiyə bayrağı timsalında?..
Doğrudur, həmin olaydan sonra ağır atletika üzrə Dünya birinciliyi təşkil eləmək hüququ İrəvandan alındı. Amma nə olsun, başqa çempionatlar ki, yenə keçirilir. Bu isə potensial işğalçını dolayasıyla şirnikləndirməkdir. Növbəti “ikili standart” yanaşmasıdır. Lap elə xristian təəssübkeşliyinin başqa bariz təzahürüdür.
Yaxud bu ilin martında İrəvanda Ermənistan-Türkiyə futbol matçının aşılısında qardaş ölkənin himninin fitə basılması və tribunalarda “Nemezis” terrorçu qruplaşmasının adı yazılan plakatın acılaması. Yaxşı, qonaq qəbul eləməyin nə, ona hörmətsizlik göstərməyin nə? Bu nə yırtıcı təfəkkür, nə mədəniyyət, cənab “ən mədəni millət”in nümayəndələri?!
Heç işğal dövründə Azərbaycanda Ermənistan bayrağı yandırılmadı, aşağılanmadı. Mədəniyyət budur. Öyrənin. Çünki Türk çağırdığı qonağı heç vaxt aşağılamır, bayraqla yox, bəd niyyətlə, terrorçu xislətlə mübarizə aparır. Özü də kişi kimi...
Zahid SƏFƏROĞLU
